مطالعه: Castingshows را تحت تاثیر قرار بدن ایده آل برای دختران

DGPM هشدار اختلالات غذا خوردن

نشان می دهد ریخته گری مانند "بعدی مدل بالا آلمان" را تحت تاثیر قرار تصویر بدن از جوانان، به ویژه دختران، به عنوان یک مطالعه جدید نشان می دهد. بر این اساس، بسیاری از دختران و زنان جوان که چنین نشان می دهد را دنبال درک به عنوان بیش از حد ضخیم. این Castingshows می تواند تمایل تقویت به اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی یا پرخوری، هشدار جامعه آلمان برای طب روان تنی و روان درمانی پزشکی (DGPM). این شرکت متخصص اشاره می کند که در مورد بی اشتهایی می توانید به سرعت و بدون درمان مناسب تبدیل مزمن و هر دو سلامت روانی و جسمانی به شدت مخرب است.

نمایش های انتخاباتی مانند "مدل برتر بعدی آلمان" (GNTM) به ویژه در بین کودکان و جوانان محبوب است. برخی از این برنامه ها بیش از 62 درصد نوجوانان بین دوازده تا 17 سال را دنبال می کنند. یک مطالعه جدید نشان می دهد GNTM نارضایتی از بدن خود را در دختران افزایش می دهد. در مطالعه موسسه بین المللی تلویزیون جوانان و آموزشی بین المللی (IZI) از شرکت پخش رادیو باواریا ، محققان با دخترانی که به طور منظم GNTM تماشا می کردند مصاحبه کردند. نتیجه: احساسات بسیاری از پاسخ دهندگان بین تحسین و حسادت در نوسان است. یک نوجوان 14 ساله گفت: "همه کسانی که آنجا هستند از چنین شخصیت عالی برخوردار هستند و این به من انگیزه کاهش وزن می دهد." یک جوان 15 ساله گفت: "پس من معمولاً با خودم فکر می کنم که چرا خیلی لاغر نیستم." و یک یازده ساله از قبل معده و پاهای خود را بیش از حد چاق دانسته است زیرا مدل های بالا باید لاغر باشند.

پروفسور دکتر تأکید می کند: "اگر دختران علی رغم وزن طبیعی خود بیش از حد چاق باشند ، بیشتر مستعد ابتلا به اختلال خوردن مانند بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی هستند". پزشکی استفان هرپرتز از DGPM. طبق مطالعات انجام شده ، حداکثر 0,8 درصد از زنان جوان بین 14 تا 20 سال در آلمان از بی اشتهایی و سه درصد از بیماری پرخوری رنج می برند. مبتلایان به بی اشتهایی ، مصرف مواد غذایی خود را به شدت محدود کرده و یا از طریق استفراغ ، ورزش بیش از حد یا استفاده از ملین ، وزن خود را به طور جدی کاهش می دهند. زنان جوان مبتلا به پرخوری عصبی نیز وزنی را هدف قرار می دهند که روزه گرفتن مداوم را بر آنها تحمیل کند. در عین حال ، آنها کنترل عادات غذایی خود را از دست داده اند و یک حلقه معیوب بین پرخوری ، استفراغ و روزه داری بوجود آمده است.

هر دو اختلال غذا خوردن می تواند باعث آسیب جدی عاطفی و همچنین جسمی شود. به عنوان مثال ، بی اشتهایی بر تراکم استخوان ، رشد طول و بلوغ مغز تأثیر منفی دارد.

حدود 12 درصد مبتلایان به دلیل این بیماری می میرند.

پروفسور هرپرتز از کلینیک پزشکی روان تنی و روان درمانی در بیمارستان دانشگاه بوخوم می گوید: "اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی عواقب جدی برای جامعه دارد." "زیرا آنها تقریباً به طور انحصاری بر روی جوانان تأثیر می گذارند و سلامت و رشد شغلی آنها را مختل می كنند." هنگام معالجه بیماران ، انجمن پزشکی روان تنی و روان درمانی پزشکی آلمان (DGPM) در یک راهنمای فعلی S3 در مورد روان درمانی توصیه می کند که بخصوص برای اختلال خوردن "این باید عادات غذایی را دوباره عادی کرده و مشکلات روحی مرتبط با بیماری را حل کند. موفقیت در بهبود بی اشتهایی فقط در حدود نیمی از بیماران است. ”(سخنگوی راهنما توضیح می دهد. حتی اگر نتیجه مطلوب باشد ، این یک روند طولانی است که اغلب به درمان بستری نیاز دارد.

در هر صورت باید از بی اشتهایی مزمن یا پرخوری پرهیز کرد به هر قیمتی که باشد. مهمترین نشانه بی اشتهایی ، کاهش مداوم وزن بدن است: در کودکان و نوجوانان که زیر صدک شاخص توده بدن (BMI) قرار دارند ، صدک حیاتی است. با در نظر گرفتن وزن ، قد و جنسیت ، این بدان معناست که بیش از 90 درصد از همسالان آنها وزن بیشتری نسبت به شخص مورد نظر دارند. تصور تحریف شده از بدن خود به عنوان بیش از حد چاق با وجود کمبود وزن عینی ، یکی دیگر از علائم هشدار دهنده مهم بی اشتهایی و پرخوری است. پروفسور هرپرتز می افزاید: "GNTM مطمئناً برای زنان جوان دارای پتانسیل خطر است که نباید دست کم گرفته شود و گفتمان عمومی مهم خواهد بود."

منابع:

مایا گوتز / یوهانا گاتر: چه کسی در خانه می ماند ، چه کسی بیرون است؟ آنچه کودکان و جوانان از آلمان به دنبال سوپراستار هستند و مدل برتر بعدی آلمان با خود می برد. Televizion ، 23/2010/1

www.br-online.de/jugend/izi/deutsch/publikation/televizion/23_2010_1/castingshows.pdf

رهنمودهای Herpertz S ، Hagenah U ، Vocks S ، Jörn von Wietersheim J ، Cuntz U ، Zeeck A: S3 برای تشخیص و درمان اختلالات خوردن در آلمان.

Dtsch Arztebl Int 2011 ؛ 108 (40): 678-85. DOI: 10.3238 / arztebl.2011.0678؛ www.aerzteblatt.de/archiv/107955

منبع: برلین [DGPM]