دیوکسین ها: شیمیایی – تاریخی – طبیعی

اطلاعات پس زمینه

واژه دیوکسین به خانواده بزرگی از مواد شیمیایی اشاره دارد. آنها ترکیبات آروماتیک پلی کلره با ساختار و خواص شیمیایی و فیزیکی مشابه هستند. آنها عمدا ایجاد نمی شوند، بلکه به عنوان یک محصول جانبی واکنش های شیمیایی شکل می گیرند که طیفی از رویدادهای طبیعی مانند فوران های آتشفشانی و آتش سوزی جنگل ها تا فرآیندهای انسانی مانند تولید مواد شیمیایی، آفت کش ها، فولاد و رنگ ها، سفید شدن خمیر و کاغذ را در بر می گیرد. و غیره گازهای خروجی اگزوز و سوزاندن زباله. به عنوان مثال، دیوکسین ها در انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از احتراق کنترل نشده پسماندهای کلردار در یک کارخانه زباله سوز وجود دارند.

از 210 ترکیب مختلف دیوکسین، تنها 17 مورد نگرانی سم شناسی هستند. سمی ترین دیوکسین به طور کامل مورد مطالعه قرار گرفت، یعنی 2,3,7,8،2,3,7,8،XNUMX،XNUMX-tetrachlorodibenzo-p-دیوکسین، به اختصار XNUMX،XNUMX،XNUMX،XNUMX-TCDD. دیوکسین بر حسب قسمت در تریلیون (ppt) اندازه گیری می شود.

دیوکسین ها در آب حل نمی شوند، اما در چربی بسیار محلول هستند. این بدان معنی است که آنها با رسوبات بدنه های آبی و با مواد آلی موجود در محیط پیوند ایجاد می کنند و در بافت چربی حیوان و انسان جذب می شوند. علاوه بر این، آنها زیست تخریب پذیر نیستند، بنابراین در زنجیره تولید مواد غذایی باقی می مانند و تجمع می یابند. هنگامی که دیوکسین ها از طریق هوا یا آب در محیط آزاد می شوند، در نهایت منجر به تجمع آنها در بافت چربی حیوانات و انسان می شود.

خطری که دیوکسین ها برای مردم و محیط زیست ایجاد می کند از سال 1976 برای عموم مردم شناخته شده است، زمانی که انفجار در یک کارخانه شیمیایی در Seveso ایتالیا دو کیلوگرم دیوکسین آزاد کرد و این منطقه را برای سال ها غیرقابل سکونت کرد و باعث آسیب شدید پوستی شد. مردم.

TCDD فوق سمی (دیوکسین) دانشمندان را سردرد می کند. چگونه باید ماده ای را ارزیابی کرد که حتی حیوانات آزمایشگاهی مرتبط به آن واکنش بسیار متفاوتی نشان می دهند: برای مثال خوکچه هندی 2.500 برابر حساس تر از همستر است. بنابراین انتقال آزمایش های حیوانی به انسان حدس و گمان است.

تنها در سال 1997 بود که آژانس بین المللی تحقیقات سرطان (IARC) تصمیم گرفت TCDD (دیوکسین) را به عنوان سرطان زا برای انسان طبقه بندی کند. دلیل این تصمیم، از جمله، مشاهده این بود که بیش از 5.000 کارگر شیمیایی که سطح TCDD در خونشان 300 برابر افزایش یافته بود، 15 درصد بیشتر از حد انتظار، بر اثر سرطان جان باختند. حتی سال ها بعد، میزان مرگ و میر ناشی از سرطان آنها به طور متوسط ​​13 درصد بیشتر از بقیه جمعیت بود. افرادی که در معرض اوج استرس قرار داشتند حتی 25 درصد افزایش خطر را مشاهده کردند. داده های جمع آوری شده در همان زمان برای حملات قلبی و دیابت قابل توجه نبود. در مورد دیابت، حتی با افزایش سطح دیوکسین کاهش یافت.

اگر به آمار دقیق تر نگاه کنید، تعداد کل همه تومورها به طور قابل توجهی (به طور قابل توجهی) در حال افزایش است، اما نمی توان این افزایش را به نوع خاصی از سرطان نسبت داد. تا پیش از این علم باید نوع خاصی از سرطان را به ماده ای خاص اختصاص می داد تا ارتباط علی برقرار کند. چند افزایش واضح (قابل توجه) در انواع خاصی از سرطان نمی تواند نتیجه کلی را توضیح دهد. سرطان بافت همبند 11 برابر بیشتر در گروه مواجهه رخ داد. با این حال، وقتی بدانید که آمار فقط بر اساس سه مورد است، نتیجه کمتر انفجاری می شود. به گفته نویسندگان، افزایش سرطان مثانه هیچ ارتباطی با دیوکسین ندارد، بلکه به دلیل وجود ماده شیمیایی «4-aminobiphenyl» در محل کار است. این ماده به عنوان عامل سرطان مثانه شناخته شده است. از آنجایی که میزان مرگ و میر (مرگ و میر کلی) کارگران شیمیایی با بقیه جمعیت تفاوتی ندارد، دیوکسین به اشتباه "فوق سم" نامیده می شود.

مشهودترین آسیب به سلامتی، کلراکن (تغییرات شدید پوست) است. تأثیر بر سیستم عصبی مرکزی که خود را در افسردگی شدید نشان می دهد نیز محتمل است. با این حال، حوادث شیمیایی مانند حوادث Seveso تنها منجر به تولید دیوکسین نمی شود: اثر "نفتالین های کلردار" که ارتباط نزدیکی با دیوکسین ها دارند، تاکنون به سختی بررسی شده است زیرا کارشناسان بر روی TCDD (دیوکسین) تمرکز کرده اند. (1)

همچنین منابع طبیعی

با این حال، چندین سال است که مشخص شده است که منابع طبیعی نیز وجود دارد. به عنوان مثال در گودال های سفالی Westerwald. در اینجا، مقادیر قابل توجهی از دیوکسین از فعالیت های آتشفشانی ماقبل تاریخ در کائولینیت (Bolus alba) یافت شد. بنابراین، احتمالاً نسل‌هایی از دیوکسین‌ها از طریق بولوس آلبا به شکل قرص، لوازم آرایشی و پودر بچه به بدن وارد شده و وارد بدن شده‌اند. کاملاً بدون شیمی کلر صنعتی و بدون انحراف از طریق تغذیه حیوانات.

سال 300

دانشمندان همچنین دیوکسین ها (دی بنزو-پی-دیوکسین های پلی کلره و دی بنزوفوران = PCDD/F) را در سنگ های رسوبی چهار دریاچه جنگل سیاه یافتند. شگفت انگیز: رسوبات سمی به قرن هفدهم باز می گردد - منابع دیوکسین مانند کارخانه های زباله سوز یا تولید کورفنول ها حتی در آن زمان وجود نداشت. محققان گمان می کنند که علت آن آلودگی اتمسفر ناشی از تولید زغال سنگ یا ذوب سنگ معدن باشد.2). هنگام سوزاندن ذغال سنگ نارس نیز می توان دیوکسین تولید کرد. [1]

کاملاً ارگانیک

تا به حال دیوکسین ها سمی ترین مواد آلی تولید شده توسط انسان به حساب می آمدند. اما طبیعت بار دیگر سریعتر بود: شیمیدانان هلندی ثابت کردند که تا 20 دیوکسین و فوران مختلف از کلروفنل ها در خاک های جنگلی تشکیل می شوند. کلروفنل ها نیز اغلب منشاء طبیعی دارند.3).

1. Steenland K و همکاران سرطان، بیماری قلبی و دیابت در کارگرانی که در معرض 2,3,7,8،1999،91،779-Tetrachlorodibenzo-p-دیوکسین قرار دارند. مجله موسسه ملی سرطان 786، XNUMX pp.XNUMX-XNUMX
2. اینگرید یوتنر، برنهارد هنکلمان، کارل-ورنر شرام، کریستین ای دبلیو اشتاینبرگ، ریموند وینکلر و آنتونیوس کتروپ وقوع PCDD/F در رسوبات دریاچه تاریخ‌دار جنگل سیاه، علوم و فناوری محیطی جنوب غربی آلمان، 1997، 31، ص. 806 - 811
3. Eddo J. Hoekstra، Henk de Weerd، Ed WB de Leer، و Udo A. Th. Brinkman تشکیل طبیعی فنل های کلردار، دی بنزو-p-دیوکسین ها، و دی بنزوفوران ها در خاک یک جنگل داگلاس فیر، علوم و فناوری زیست محیطی، 1999، 33، اس. 2543 - 2549

لینک

[1] http://ticker-grosstiere.animal-health-online.de/20030227-00003/

این پیام برای اولین بار در ارسال شده است www.animal-health-online منتشر شد. بابت اجازه تکثیر متشکرم

منبع: Gyhum [Dr. مانفرد استاین]