Para a cociña de inverno
O leek é unha verdura versátil. Tamén é común no tallo usado, especialmente popular na zona de servizo do partido. Ela refina sopas e guisos, pero tamén ten o material para ser o principal actor no prato. As barras do gusto son agradavelmente picantes, sen ser intrusivas. Porro dá pasta e risoto unha agradable frescura. Incluso a partir do forno, as verduras de inverno son un poema, sexa con el xamón queixo gratinado, nun quiche, en gratinado e magdalenas picantes. Para un acompañamento rápido de vexetais, corte o tronco branco en aneis e cociña nun pouco de auga salgada cun pouco de azucre durante oito minutos. O porro tamén é unha boa salsa porque as verduras se desintegran ao cociñar. Para unha ensalada, o mellor é utilizar as delicadas capas internas da hasta. O puerro cru ten un sabor de comiño e adoita combinarse con mazás e unha vinagreta picante.
O puerro, tamén coñecido como porro, é nativo do Mediterráneo occidental e está intimamente relacionado coas cebolas eo allo. En Alemaña, os porros son cultivados principalmente en Renania-Palatinado, Renania do Norte-Westfalia e Baixa Saxonia. Porro está dispoñible durante todo o ano no comercio. A partir de outubro, ofrécense viñas de inverno, que teñen follas escuras, verdes e varas máis espesas. Ten moito sabor que o delgado can de verán. Na tenda e no mercado semanal, só coller bares frescos que non teñen grietas e decoloración amarela. O eixe debe ser o máis branco posible. No compartimento vegetal do frigorífico, as barras, envoltas con toallas de papel, son estables ata dúas semanas. Debido ao cheiro intenso, mellor se separan doutros alimentos.
Antes da preparación, as varas deben ser limpas completamente de area e terra. Esta raíz da raíz, as suxestións verdes e as follas externas, posiblemente máis grosas, son eliminadas. As verduras poden lavarse suavemente cortando o tronco lonxitudinalmente cara ao medio, dobrando como un fan e aclarando baixo a auga corrente. Punta de porro con moita fibra, vitamina C, vitaminas B, ácido fólico e minerais como potasio e calcio. En gramos 100 só están preto de quilocalorías 30. Para o sabor típico dos compostos que conteñen xofre son responsábeis, que tamén levan circulación e dixestión en movemento.
Heike Kreutz, www.bzfe.de
